Walking in a winterwonderland

Wat een week, zo vlak voor vertrek.

Afgelopen woensdag was mijn 'End of internship show' waar ik hard voor gewerkt heb.
Ik had niet verwacht dat het nog mogelijk was om ergens een plekje te vinden voor mijn optreden, maar die heb ik dus gevonden.
Helaas konden maar weinig van de mensen die ik had uitgenodigd op zo'n korte termijn komen kijken. Maar de mensen die er waren hebben het tot een heel leuke avond gemaakt.
Braaf als ik ben had ik de feedback formulieren klaarliggen om ingevuld te worden.
Ik had 3 anderen geregeld om ook te komen spelen, want 2 uur voor mij alleen is wel erg lang. Dus uiteindelijk hebben we een mooie show neergezet waarin mijn eigen set natuurlijk de knaller van de avond was. Dat klinkt misschien een beetje arrogant, maar ik was gewoon in topvorm!
En hoewel ik het moeilijk vond om mijn teleurstelling in het aantal man publiek te verbergen, heb ik een mooie avond gehad.

De dag erna was het echter vroeg op om op tijd bij de trein te zijn, want mijn weekendje naar Huntsville stond op het programma!
Het was pokkeweer toen ik vertrok uit Toronto, maar hoe verder de trein naar het noorden ging hoe witter het werd en ook de regen veranderde als snel in sneeuw.
Eenmaal in Hunstville was het overal wit en sneeuwde het ook nog steeds. Ik had een geweldige konijnen muts geleend van mijn huisbaas en een rugzak vol laagjes en wollen sokken want die zijn belangrijk in de kou!
De middag moest ik nog alleen doorbrengen, want Marion, mijn couchsurf gastvrouw was pas om 4 uur klaar met werken en kon me pas om half 5 oppikken. Dus ik heb wat rondgewandeld door het dorp, wat typisch Canadese winkeltjes bezocht met wolle kleren, maple syrup, houten beeldjes en bijenwas kaarsen.
In een van die winkeltjes raakte ik aan de praat met een stel dames en zo'n 20 minuten later zat ik bij een van hen in de auto voor een ritje langs de must-see's van Huntsville. Zomaar bij iemand in de auto stappen, is dat nou wel zo slim?? Ik hoor het je denken en ik moet zeggen, ik dacht het zelf ook. Maar in zo'n kleine gemeente waar iedereen elkaar kent kan dat gewoon nog! Ze heeft me keurig weer voor de winkel afgezet en ik ben in het koffiewinkeltje gaan zitten werken tot Marion me kwam halen.

Die avond zijn we direct al op pas gegaan. Donderdag avond is de goedkope avond op de skihelling, dus daar moest van geprofiteerd worden! Ik was niet helemaal zeker of het verstandig was om te gaan skieën, vanwege gebrek aan wintersport verzekering, maar toen ik de skihelling had gezien die middag, kon ik de verleiding niet weerstaan!
Heerlijk om weer naar beneden te zoefen! De eerste keer is nog wel eng, en dat zul je in de filmpjes wel terug zien, maar later op de avond, toen ik geen tijd meer had voor filmpjes, scheurde ik de berg af. Marion heeft goed op me gepast, op de grote helling, die ik natuurlijk ook moest proberen, wachtte ze op me om me te begeleiden waar nodig. En ik moet zeggen, dat het ook wel eng was hoor, die grote helling. Heel stijl!
Diezelfde avond zijn we langs de kroeg gegaan, want er was Jamsessie en daar moest ik natuurlijk heen als muzikante. Dus ik heb nog een paar deuntjes gespeeld in de kroeg! Heerlijk!

De volgende ochtend was het moment waar ik zo lang op had gewacht. Hondenslee tocht!
Ingepakt in mijn warmste kleren kwam ik het erf op waar het al een enorm kabaal was. De gids was bezig met de voorbereidingen en zijn 46 honden blaften om het hardst omdat ze allemaal zo graag mee wilden.
Omdat ik de enige was die dag, had de gids iets speciaals voorbereid. Een slee met 10 honden i.p.v. 6. Daar gingen we dan, de honden stonden te springen van enthousiasme, vol energie!
Na ongeveer een uur was ik bevroren tot op het bot, maar wat mooi zeg! Elke keer als de gids de honden even liet rusten, staken ze hun koppen in de sneeuw om af te koelen, maar na 30 seconden keken ze allemaal om naar de baas alsof ze zich afvroegen waarom ze in godnaam niet aan het rennen waren. Dan begonnen ze te springen en blaffen van de energie.
Na een poosje mocht ik het ook proberen en ruilden de gids en ik van plek. En dat is nog best zwaar, dat sturen van zo'n slee. Helemaal omdat de gids een grote stevige man was. Maar na een tijdje had ik de slee aardig onder controle. Heel gaaf hoor. Als je ooit de kans krijgt, zeker doen! Het is niet goedkoop, maar zeker het geld waard!
We hebben geen wilde dieren gezien onderweg, die houden zich schuil voor de honden, maar we hebben wel veel sporen gezien. Herten, otters en zelfs wolvensporen!

Die middag, toen ik in de auto een zeer pijnlijke ontdooiing had doorstaan, zijn we naar een vriendin van Marion gegaan waar we van de afrit van haar erf zijn geroetst met sleetjes, een kleine sneeuwschoen wandeling hebben gedaan en daarna lekker de sauna in zijn gedoken!
Wat heerlijk was dat zeg. Tussendoor een heuze sneeuwrol gedaan... brrr in bikini door de sneeuw rollen, bikkel die ik ben! (en in de haast de sauna weer in te gaan natuurlijk keihard uitglijden op het besneeuwde trappetje)

De volgende morgen was het tijd voor yoga!
Daarna terug het bos in voor een langlauf tochtje. Maar ik was al zo moe van al die andere activiteiten
dat dat niet heel soepel meer ging. En ik ben gewend aan die prachtige Noorse sporen en die waren hier niet. Nou is langlaufen natuurlijk ook een behoorlijk zware sport en Marion en Pam doen dit elke week, dus ik liep al snel achter. Maar dat gaf niet. Ik was blij weer op ski's te staan, want dat is gewoon tof!
Die avond was het KOUD! Min 28 graden! Maar we hadden de smaak tepakken en het was een mooie helderen avond. Dus hebben we de sneeuwschoenen weer aangetrokken en zijn we het bos in gegaan. Ik dacht bij mezelf: ik lijk wel ging. Midden op de avond in het donker het bos in terwijl je weet dat er wolven rondwandelen. Ik ben niet zo'n held in het donker. Maar wat was dat mooi!
Door alle sneeuw was het heel licht overal. En toen we onze hoofdlampjes uitdeden zag je bijna nog meer dan met de lampjes aan. En die sterrenhemel!
Ik ben er wel achter dat ik nogal een winter persoon ben! Daarna was het tijd voor een hottub. Ja ja, wat een leventje hea? Wat wel een grappig weetje was. Marion adviseerde me, toen we terug naar binnen gingen na de hottub, de buitendeur niet met mijn vingers aan te raken, want het was een metalen deur en daar vries je aan vast.

Zaterdag nacht was verschrikkelijk koud! Ik heb zelfs halverwege de nacht mijn dikste wollen sokken aangedaan. Die ochtend hebben we voor de verandering rustig aan gedaan.
We hebben ons klaargemaakt om Marion vader en ooms op te zoeken, want die zouden gaan ijsvissen.
Hi-la-risch! We kwamen bij dat meer aan en er stonden allemaal hutjes op. Zoals je ze ziet in films. Kleine hutjes met gaten in de vloer waardoor ze kunnen vissen. Niemand heeft iets gevangen die dag, maar daar gaat het niet echt om heb ik gemerkt. Iedereen neemt een paar biertjes mee, je neemt een kijkje in de andere hutjes op het ijs, maakt een praatje met de buren en pakt je spul weer in.
Daarna was het tijd voor schaatsen, want dat hadden we nog niet gedaan! Eindelijk iets waar ik direct goed in was! (al ging het skiën ook heel goed)
en er moest natuurlijk hockey gespeeld worden, want ijshockey is de belangrijkste sport hier.
Ik had al eerder ondervonden dat ik kijken naar ijshockey op tv niet zo boeiend vind, maar zelf spelen is eigenlijk best leuk!

Die avond heb ik hutspot gemaakt voor Marion en haar vriend en hebben we lekker muziek gemaakt. Ian, haar vriend had een hele berg instrumenten in huis. Dus ik heb cello gespeeld, viool, banjo, mandoline en piano! Dus dit reisje was niet alleen goed voor mijn conditie en en hoop hoop sneeuwpret, maar ik heb ook nog eens mijn muzikale horizon verbreed.

Wat een enorm verhaal zeg! Sjonge ik had echt geluk met Marion. Je weet natuurlijk nooit echt bij wie je terecht komt als je gaat couchsurfen, behalve dat je hun profiel op de site kunt lezen. Maar Marion is zo iemand die gewoon doorgaat met leuke en sportieve dingen doen tot ik zeg: Ok, nu moet ik uitrusten!

Nu is dan de laatste week van mijn Canadese avontuur aangebroken. Ik heb een heleboel te doen voordat ik wegga. Ik moet helaas ook hard aan de slag voor mijn verslagen. Maar ga ook nog even flink genieten van Toronto, want ik ga deze stad ontzettend missen!

Hieronder nog een linkje naar een van de liedjes tijdens mijn End of internship show.
Ik had namelijk een mandoline speler geregeld en wat was dat gaaf zeg!
Geniet van het filmpje en tot snel!

http://www.youtube.com/watch?v=Ka8t0ShNkr0